Sonbaharda bir 'Sessiz Düğün'

Bir film izledim bugün. Bu yazıdan dört saat önce. Sanki üzerime ışıltılı bir peri değneyi deydi ve ben bitiş anından beri başka bir duruşla, başka bir gülümsemeyle, başka bir ruh haliyle dolaşıyorum.

Romanya semalarından gelmiş, tütsü dumanıyla buram buram portakal çiçeği kokan odama konuk olmuş bir grup Romen köylüsünün düğününe davetliydim bugün. Ama pek alışıldık bir düğün değildi bu. Adı üzerinde Sessiz bir Düğün'dü (Silent Wedding). Düğünün sessizliğini bozan tek şeyse benim kahkahalarımdı:)

Geçen gün Kadıköy Çarşısı'nda film aldığım minik dükkanın rafları arasında tırtıklanırken bir yandan da kendi kendime söyleniyordum neden bu kadar ne istediğimi bilmediğime ve her filme aç kurtlar gibi saldırdığıma dair. En sonunda dükkan sahibi arkadaşlardan birinin halime acıyıp(!) duruma müdahale etmesiyle kararsızlık bulutundan sıyrılıverdim. Silent Wedding (Nunta Muta) adlı bir filme gidiverdi eli hemen. "Bir dönem tüm arkadaşlara bu filmi öneriyorduk, izlemediysen muhakkak izlemeni tavsiye ederim, çok keyifli ama bir o kadar da vurucu bir film" dedi. "Tamam" dedim. Balkan sineması mı? Çok severim. Romenler mi? Onları daha da çok severim:)

Hava serin, dışarda deli bir rüzgar... Bir yanda pembe battaniyem, bir yanda yeni çekilmiş kahve kokusuna karışan portakal çiçeği kokusu, bundan âla film izlemek için ortam mı olur diyerekten kuruluverdim koltuğuma. Sonbahar sonbahar diye sayıklarken tam da bu anları beklemiyor muydum ben?:)

1953 yılında bir Romen köyü. Birbirlerine en gizli sırlarını söylerken bile sessiz konuşmayı beceremeyen, her daim heyecanlı, kıpır kıpır, daima dansla ve müzikle dopdolu, saçsaça başbaşa kavga ederken bir anda gülüşüp koklaşmaya başlayan deli dolu bir halk Romen halkı. Öyle güzel sahneler ve diyaloglarla anlatılmış ki bu halleri, izlerken yüzüme yerleşen gülümseme hala duruyor yerinde:)

Köyün en deli fişek birbirine aşık iki genci evlenmeye karar verip müthiş bir hevesle düğünü hazırlamaya başlıyorlar. Kazan kazan yemekler pişiriliyor, hamurlar yoğuruluyor, dolmalar sarılıyor, köyün orta yerine kocaman upuzun bir masa kuruluyor. Düğün için her şey bu kadar hazırken ne yazık ki gençlerin tahmin edemedikleri bir gerçek vardır ki evlenmek için sistemin tek hakimi Komünist Parti'nin tanrısı Stalin'in öldüğü günü seçmişlerdir. Böylesi bir yas(!) gününde değil evlenmek, eğlenceye dair en ufak bir sırıtış bile vatan hainliği kabul edilmektedir. Bundan sonrasına dair pek bir şey söylemek istemem, filmi izlemek isteyenlere saygısızlık olmasın ama sonraki sahnelerde o kadar eğlendim, o kadar güldüm ki, mizahla sistem eleştirisi nasıl yapılır Silent Wedding gerçekten buna çok başarılı bir örnek.

Komünist sistemin yarattığı baskılar kadar sonrasında gelen kapitalizmin de insanların üzerinden nasıl vahşice geçtiğini çok başarılı bir şekilde anlatıyor film. Tek adam diktatörlükleri gidiyor ama yerine paranın hakimiyetinde çokuluslu diktatörlükler geliyor. Her ikisinin de ortak noktası, gücü olmayanı ezmek üzerine kurulu...

Geçmişin acılarının, bugünün insanları için nasıl da eğlenilecek birer malzeme olduğunun da acıklı sahneleriyle dolu filmin başı ve sonu. Mizah, içinde kahkaha kadar hüzün de barındıran bir şey olduğu içindir ki, film ikisi arasındaki gidiş gelişlerle yüzünüze aynı anda bir gülümseme, bir de minik bir gözyaşı kondurabiliyor. Tıpkı hayatın kendisi gibi...

Şimdi ilk işim Kadıköy'e gittiğimde bana bu filmi tavsiye eden arkadaşa koca bir teşekkür hediye etmek olacak:) Sayesinde koca bir günün yarısını keyifle ama bir o kadar da düşünerek geçirdim. Kesinlikle tavsiye ederim. Belki sonra siz de bana bir teşekkür hediye edersiniz:)