Çekik gözlü ruhum...

Sene 2004. Yılın en sevdiğim dönemlerinden Nisan ayı... İstanbul, yirmi küsür yıldır her bahar olduğu gibi bir film festivaline daha ev sahipliği yapıyor. İstanbul Film Festivali kendimi bildim bileli beni en çok heyecanlandıran programıyla önümde keşfedilmeyi bekliyor. 24 yaşında bir ben... Heyecanlıyım... Sinema sevdası son iki üç yıldır damarlarımda şiddetlenerek akan bir tutku olarak giderek büyüyor, alevleniyor. Biraz da bunun aşkıyla festivalin önüme sunacaklarına müthiş bir açlıkla bakıyorum.

O yıllarda içimde giderek büyüdüğünü farkettiğim bir aşk daha var. Uzakdoğu kültürüne dair ciddi bir merak ve ilgi besliyorum. Henüz daha çok bilincinde değilim gerçi o zamanlar. Arada sırada elime tesadüf eseri geliveren bir kitap ya da filmle tanışıyorum bu merakımla ama her yeni kitap ve film bu merak tohumlarımı besleyen bereketli bir su misali suladıkça suluyor ilgimi. Ve İstanbul Film Festivali'nde tam da o yıl bu merakımı körükleyecek bir bölüm var: Güney Kore Sineması!

Tam hatırlamamakla birlikte sanıyorum on civarında film vardı o bölümde ve ben yarısından fazlasına bilet almıştım festival henüz daha başlamadan. Sonrasında izleyip aşkına kapıldıkça bilet almadıklarıma da almış, hepsini izlemiştim. Ne filmlerle tanıştım o yıl; nasıl kendimden geçtim, mest oldum, sinemanın keyfini doruklarda yaşadım. Boş Ev, İhtiyar Delikanlı gibi Güney Kore sinemasının dünyada fırtınalar estirmiş kültleriyle o sene tanıştım. Boş Ev'in sonunda ilk kez bir sinema filminin finalinde tüm salonun birden alkış koparmasına tanık oldum. Tiyatroda mıydık? Hayır! Alkışladığımız insanlar bizi duyuyor, görüyor muydu? Hayır! Ama izlediğimizden hepimiz aynı anda o kadar etkilenmiştik ki, bütün bunları düşünmüyor, alkışlayarak beğenimizi belirtiyorduk işte!

Sonra İhtiyar Delikanlı... Nasıl da tokat gibi bir filmdi. Filmin sonunda nefessiz kaldığımı, koltuğa çivilendiğimi hatırlıyorum. Hayatımda izlediğim en sarsıcı ve kurgusu en muhteşem filmlerden biriydi ki şu an Güney Kore sineması dendiğinde en çok tavsiye edilen filmlerden biridir ama söylemesi benden, fazla sarsıcıdır ve izlemesi kolay bir film değildir. Ama kendinize güveniyorsanız da kaçırmayın o ayrı.

O yıl Güney Kore sinemasının büyüsüne öylesine kaptırmıştım ki kendimi, durumu abartıp bu sevimli çekik gözlü insanlar gibi yaşamaya başlamıştım neredeyse:) Film çıkışlarında İstiklal'de kendimi Japon ya da Çin restoranlarına atıyor; biraz evvel izlediğim filmde ne yenip içildiyse menüden mümkün olduğunca onlara benzer yiyecekler seçmeye çalışıyor; ilk kez yeşil çayla tanışma şerefine erişiyordum mesela. O kadar abartmıştım durumu anlayacağınız:) Ama ruhuma inanılmaz iyi gelen, içimdeki sinema tutkusunu müthiş besleyen bir dönem olmuştu. Hatta o tarihten iki yıl sonra başlayacak sinema editörlüğümün tohumlarının bile o yıl atıldığını düşünürüm. Zehir kanıma girmişti bir kere:)

Bütün bunları niye mi anlattım? Son zamanlarda yine o güzel ülkeden çıkan olağanüstü bir film izledim de ondan. Uzakdoğu sinemasına bu ilgim özellikle 2004'ten bu yana hep devam etti ama özellikle Güney Kore'den çıkan yapımları kaçırmamaya özen gösterdim. Her filmi istisnasız sevdiğimi söyleyemem. Arada kesinlikle beğenmediğim, kendime uygun bulmadığım filmler de oldu. Ama itiraf etmeliyim ki her sene en azından bir iki filmle bile olsa sinemaya doyurmayı kesinlikle başardılar beni.


Bahsettiğim son filmin adı ise Yepyeni Bir Hayat (A Brand New Life). Bundan yaklaşık bir ay kadar önce vizyondaydı. Film aynı zamanda 29. Uluslararası İstanbul Film Festivali'nin Genç Ustalar bölümünde de gösterildi. Gerçekten İstanbul Film Festivali'nin seçici kadrosuna teşekkürü bir borç bilmek gerek. Bu filmleri seçmeleri sayesinde birkaç dağıtım şirketinin de dikkatlerini çekerek filmlerin festival sonrasında vizyona girmesi de mümkün olabiliyor.

Filmin afişinin üzerinde "Hiç gelmeyecek birini bekleyen küçük bir kızın öyküsü" yazıyor. Evet, bu film kendisini yetimhaneye bırakarak terkeden babasını bekleyen ufacık bir kız çocuğunun öyküsü. Hayatta en çok sevdiği, birlikte çok keyifli vakit geçirdiği ve en çok güvendiği babasının anlamlandıramadığı bu darbesine alışmaya çalışan, ilk başlarda fazlasıyla bocalayan, sonrasında çevresindeki insanların doğal bir şekilde akan yaşamlarına çaresizce adapte olan ama hayatta vereceği sınavlar kesinlikle daha bitmemiş olan bir kız çocuğunun öyküsü...

Hayata çocuk gözüyle bakabilmek müthiş bir ayrıcalık... İnsan yaş aldıkça bu yetisini her geçen gün biraz daha kaybediyor. Ama işte böyle filmler sayesinde biraz olsun 'çocuk ruh halleri'mizden gidenleri hatırlamaya ve biraz olsun elimizde tutmaya çalışabiliyoruz. Minik Jinhee'nin hikayesini izlerken kendi içimdeki Jinheeleri düşündüm örneğin. O kadar çok vardılar ki... Ben kimse tarafından terkedilmemiştim ama onun bazı durumlarda içine düştüğü ruh halleri ve verdiği tepkiler bana da hiç uzak değildi.

Filmin Güney Koreli yönetmeni de zamanında böylesi bir yetimhanede yaşamış ve bu yetimhaneden Fransız bir aile tarafından evlatlık alınarak sonrasında Paris'e taşınmış. Bu filmin de kendi hayatından izler taşıdığını söylüyor zaten. Ama sakın konusuna bakıp da filmin ajitasyonla dolu olduğunu sanmayın. Uzakdoğulular'ın hayata bakış açılarında yok öyle bir kavram. O nedenle en acıklı olabilecek konular bile hayranlık uyandırıcı bir durulukla seriliveriyor karşınıza.

Filmin minik oyuncusuna tek laf etmeden bitiremem bu yazıyı. Ben seni çok sevdim Jinhee. Sen nasıl bir oyuncu olmuşsun öyle ki hayranlıkla izledim, ya da yok, bence sen direk öyle doğmuşsun:)