Kim demiş zaman her şeyin ilacıdır?

Bu sabah bir yazı yazmak için oturdum bilgisayar karşısına. 8 Mart'ta katıldığım çok keyifli bir söyleşi ve ardından gelen konser, bir kitap ve yine bir iki mutfak anektodu derken yarıladım yazıyı ki geldi haber. Sivas davasına zaman aşımı... Mide bulantısı, utanç, kan kaybından ölmek üzere olan vicdanlar...

Bir yazdığım yazıya baktım, bir televizyona. Yazdıklarımın beş para etmez bir çöp yığını olduğunu düşündüm ve "Select all" yapıp sil tuşuna basmak için bir saniye bile düşünmedim. Ne anlatıyorum ben yahu? Kitapmış, konsermiş, söyleşiymiş, yıllar sonra üniversitede olmak çok güzelmiş falan da filan. Bir yığın sabun köpüğü. Yıllar evvel cayır cayır göz göre göre yakılmış insanların katilleri için "zaman aşımından özgürlük" diyen bir ülkenin hukuku bana bugün "özgürlüğe giden yol insan yakmaktan geçer" dedi. Kitabına da, konserine de, söyleşisine de diye diye çöpe gönderdim yazdıklarımın ve yaşadıklarımın her birini.

Kendi pis işlerine zamanı alet eden insanoğlu... Derlerdi ki zaman her şeyin ilacıdır. Yok efendim, artık yemezler! Bugünden sonra zaman hiçbir şeyin ilacı olamaz artık.

Çok sevgili Onur Caymaz yine çivi gibi bir yazı yazmış bugün. Soruyor "3 Temmuz 1993 günü, Madımak’ta, kaç kadın koynuna bir katil aldı diye düşünüyorum. Söyle katil söyle, YANARAK TÜKENİR Mİ?"

Ya her şeyi bir tarafa koyuyorum. Bütün inançları, görüşleri, kimlikleri... Sıfırlayın kendinizi ve şu sahne gelsin gözünüzün önüne. Ağızlarından tükürükler saça saça bir otelin önüne birikmiş nefret kusan bir kalabalık, otelin içindeki çoluk, çocuk, kadın, erkek bir grubun cayır cayır yanışını öfkeli haykırışlarla izliyor. Biri ufacık çocuğunu omuzlarının üzerine almış, ona bu korkunç sahneyi kıvançla izletiyor, işte böyle bir bebekten katil yaratıyor.

Bir insan gerçekten insansa yani insan kılığına girmiş başka bir yaratık değilse bu olay karşısında değil zamanaşımı, zaman kaybetmeden adalet serper o ateşin üzerine. Adalet merhemdir, en derin yaralara bile kabuk bağlatabilir. Ve normal koşullarda adalet hukuktan doğmalıdır, lakin bu ülkenin hukuku adalet değil, direk suç doğuruyor, suça teşvik ediyor, suçu baş tacı ediyor.

Utanıyorum, hem de çok. Ve bu ülkede yaşamaktan gerçekten çok korkuyorum.

Bu sayfada çok az yer verdim hep bu tür konulara. Fakat artık iptâlim yani, bunca rezilliğin arasında çaydan, çorbadan bahsedecek halim kalmadı benim. Ne zaman normale dönerim bilmem. Belki de artık normale dönmemek gerek, onu da bilmem!