Bazı günler unutulmaz, bazı kadınlar hiç!

"Bazı günler o kadar özeldir ki tarihe not düşmek gerekir" diye başladım defterime yazmaya. Kahve ve yanına koyduğum bir dilim pasta daha çok bir renkti; asıl istediğim defterimle ve gün içinde yaşadığım tüm o özel anlarla başbaşa kalmaktı.

Az evvel okudum, canım arkadaşım dünkü o muhteşem buluşmayı İtalyan filmlerindeki kalabalık, neşeli, curcunalı sahnelere benzetmiş. Ne kadar doğru! Kocaman bir masa etrafına toplanılır, yenilir içilir, herkes bir ağızdan konuşur, ama dinler de aynı zamanda, çaylar gelir, kahveler gider, çantalar bir hediye torbasına dönüşür, bir ayraç atlar çantanın içine bir seferinde, sonra bir lavanta torbası, mis kokulu bir sabun ya da masmavi bir uğur taşı... Ama en nihayetinde bu bir İtalyan filmi değildir. Bu, bizim filmimizdir. Biz kim mi? Bir leylak, bir lale, bir ece, bir baykuş, bir macera, bir düş, bir hüzün, bir süslü, bir sabun, bir qunegond, bir annecik...

Bu kadar insanı bir araya getiren o güzel kadın bir tarafa, hepimizin aslında yazı, satırlar, kelimeler sayesinde buluşmuş olmamız ayrı bir hoşluk. Özde hepimizi biraraya getiren şeyin yazı olduğunu bilmek... Yazmayı seçen, yazıyla birbirini bulan, yazıyla birbirini tanıyan ve buluşan kadınlar...

Buluşmaya ilk gidenlerdendik. Upuzun masanın etrafında yarım saat içinde tüm yüzler yerlerini aldı teker teker. Kucaklaşmalar, öpüşmeler, samimi, candan onlarca söz... Sonra bir kadın geldi, elinde bastonu, yanındaysa gülümseyişiyle daha da güzelleşen kızı... İşte o an o masadaki atmosfer bir anda katman değiştirdi. Bir katman daha yükseldik sanki gökyüzüne.

Uzun ve bembeyaz saçlarını savura savura, bir söyledi on kahkaha attı, bir kahkaha attı on söyledi. 1940'larda yaşadığı Kars'ta kışların nasıl çetin geçtiğini, çıktığı tiyatro oyunlarında ellerinin duruşuna nasıl sinir olduğunu espiri kata kata mekanı çınlatan kocaman kahkahalarıyla anlattı, daha nice anlattığı şeyler gibi... O kadar keyifle ve heyecanla paylaştım ki onunla tüm o anları, suratıma nasıl bir gülümseme yerleştiyse artık, ayrılırken yüzümü ellerinin arasına aldı ve "gülen yüzün hiç eksilmesin canım yavrum" dedi bana. Dayanamadım, bir kere daha sarıldım.

Ama durun, ayrılmamızdan önce söyleyeceğim birkaç cümlem daha var. O anlatır, biz dinler, biz anlatır, o dinlerken bir an geldi, kızına Asimov'un Vakıf serisinin son iki kitabını almak istediğini söyledi. Şimdi bir şeye açıklık getirmeli: A-S-İ-M-O-V! Bu altı harfin yanyana gelmesinden oluşan bu ismi nerde, ne zaman ve ne şekilde olursa olsun duyan bendeniz, o an tüm dünyayı durdurur sadece bu isme kitlenirim. Çünkü benim için bir dahi, olağanüstü bir yazar, bir yaratıcı ve büyücüdür o. Hayatıma giren kitapları "okuduğum kitaplar" ve "yediğim kitaplar" olarak ikiye ayırırsam Asimov'un Vakıf serisi kesinlikle yediklerim arasında yer alır:) Zira yedi ciltlik kalın kalın tuğla mahiyetindeki romanlar taş çatlasın 2-3 hafta içinde bitmiş ve sonra bu kadar çabuk bittiği için çok hayıflanılmıştır. Hatta Asimov'un tekrar dünyamıza dönüp yazmaya kaldığı yerden devam etmesi için Tanrı'ya yakarılmış ama evrenin doğal ritmini senin için bozamam cevabı alınmıştır.

Sonuç olarak demem odur ki, bu özel kadının, tutkulu bir Asimov okuyucusu olduğunu öğrenmem beni ilk olarak öyle bir şaşkınlığa sürükledi ki, bir taraftan da neden dedim kendi kendime. Neden bu kadar şaşırdın ki? Aşağı yukarı benim anneannem yaşında olan bu pırlanta kadınla Asimov sohbeti yapmak... Ben anneannemle Asimov konuşabilmeyi hayal bile edemedim ki! Budur sanırım beni şaşkınlığa sürükleyen ve aslında hayatta hiçbir şeyin bizim yaptığımız kategorilerden ibaret olmadığını kanıtlayan. Dün defterime koca koca harflerle not ettiğim gibi hayat, sen kocaman bir süpriz yumurta gibisin ve sen Ayla Arslancan, sen çok ama çok ve hep böyle kocaman kahkahalarla yaşa olur mu:)

Şimdi çekmecelerim lavanta torbalarımla ve ellerimse lavantalı sabunumla mis gibi kokuyor. Ruhta ise bir leylak kokusu... Benliğime oksijen girmesini sağlayan kilit roman Hermann Hesse'nin Siddhartha'sını uğurladıktan sonra bir Leylak armağanı Venedik'te Bin Gün oturuyor kucağıma.

"Venedik, Toscana, yemeklere ve mutfağa duyulan aşk, yaşı sana uymasa da tutkulu bir kadın, aşk ve bir şehri aşka benzer bir duyguyla sevmek. Ne bileyim seni çağrıştırdı tüm bunlar bana..." Yazarınkilerden önce beni karşılayan Leylak satırları... Bir insanı tanımak ve onun tarafından tanındığını bilmek ne kadar güzel...

Kimi dün hayatıma giren ve kiminiyse daha önceden tanıdığım tüm o güzel insanlar, hep yazalım ve paylaşalım ki hiç ayrılmayalım!