Bir mutfak cadısı yetişiyor!

Mutfağında her daim sıcak bir tencerenin kaynadığı bir evde büyüdüm ben. Anneanne evinde... Biraz erken istediği emekliliği nedeniyle köşesine çekilmiş bir dedenin de olduğu ama asıl hakimin kesinlikle anneanne olduğu bir evde...

Akşamları ailenin bütün fertlerinin toplandığı uzun bir sofranın hazırlayıcısı olması sıfatından mı dersiniz, yoksa evin geleni gideninin hiç eksik olmamasından mı, anneannem sanki bir kolu sürekli mutfakta çalışan bir ahtapot gibiydi o yıllarda. O kadar çok iş yapardı ki evin içinde ve dışında, sanki onlarca kolu vardı da, diğerleri hangi işin peşinden koşarsa koşsun, bir kolu muhakkak mutfakta ya bir tencere karıştırır, ya kek çırpar, ya fasulye ayıklar, ya da soğan doğrardı. Mutfak, onun görev alanı olmasının yanında aşk alanıydı da aynı zamanda. Hiç yaşamadığı o aşkı/tutkuyu hissedebildiği, sonuna kadar yaşadığı ve yaşattığı tek alan...

Şimdi geriye bakıp düşündüğümde görüyorum ki anneannem hayattaki ilk kadın figürümdü benim. Masallara, hayal kurmaya, kurduklarına inanmaya çok meraklı ufak bir velet olan bendenizin gözünde anneannem, mabedi olan mutfakta elleriyle muhteşem tatlar yaratmaya kendini adamış kocaman bir mutfak cadısıydı. Okuma yazma bilmediğim ufacık yaşlarımdayken resimlerine bakıp büyülendiğim, okumayı öğrendikten sonraysa da maceralarını okuyup kendimden geçtiğim masallardaki o cadıların, bir tutam ondan, bir tutam bundan kata kata kaynattıkları kazanlarının başındaykenki halleri nasılsa, benim gözümde anneannemin mutfaktaki hali de öyleydi. Bir tek kafasında sivri uçlu koca şapkası eksikti ki hayalimde o şapka da yerine çoktan yerleşmişti.

Peki sizce böyle bir durumda bu gizemli masal kahramanlarına ve tabi ki bir de anneannesine hayranlığı had safhada olan benim, bir mutfak cadısı olmaya özenmemem mümkün müydü? Hayır!:)

Bazı şeylerin doğuştan genlerimize kodlandığına inanırım. Ama hayattaki gelişimimiz için sadece bu yetmez. Gördüklerimizi, yaşadıklarımızı, gözlemlerimizi genlerimizle birlikte bizle doğanlara ne kadar eklersek o kadar ilerleyip gelişebiliriz diye düşünürüm. Anneannemin mutfak cadılığı bir nesil atlayarak kendi kızına yani anneme bir tutam olsun geçmemiş ama ilk torunu olan bendenizde ziyadesiyle birikmişti. Ee o kadar işi gücü arasında nereye yetişeceğini şaşıran anneanneme de artık mutfağında yamak niyetine bir minik cadı gerekiyordu zaten ki gerekli zamanlarda gerekli yerde olmayı o gündür bu gündür çok iyi bilen biriyimdir bendeniz:)

O zamanlardan bu zamanlara benim de cadılığımın pek minikliği kalmadı gerçi, baya baya kocadık, ana kraliçe moduna geçtik:) Ama anneanneyle aradaki iletişim, tarif alıp vermeler, püf noktaları üzerine derin sohbetler hiç azalmadı, hep arttı. Beni mutfakta gören, yaratıclığımı kullandığım her işin sonucuna hayran olan çevremdekiler her defasında "sen kesin anneannene çekmişin" dediklerinde, anneanneciğimin nasıl da içten içe bir mutluluk ve gurur yaşadığını hep hissettim.

Yaklaşık iki buçuk yıl evvel tamamen kendi çabalarımla hiç bir eğitim almadan pasta süslemeciliğini öğreneceğim deyip kendi kendime yola koyulduğumda ilk kez bu kadar derinden farkettiğim bir gerçeğimle yüzleşmiştim: Ben ellerimle çalışmayı, ellerimle üretmeyi çok seviyordum. Tamamen kendi zevkim olan, eş dosta yaptığım birkaç pasta, bana kendimle ilgili tahmin edemeyeceğim kadar büyük bir gerçeği göstermişti. Ama ne yazık ki, hayat bazen bize söylemek istediklerinde çok açık olsa da, biz onu anlamamakta direniyoruz. Kendi hayatımızın değişmez sandığımız girdaplarında yuvarlanmaya devam ediyoruz. Sanki hep devam edeni değiştirir, bir cesaret başka bir yöne hamle yaparsak dünyanın sonu gelecek, aç kalacağız, iş bulamayacağız, tek kelimeyle tükenip bir hiç olacağız sanıyoruz. Öyle değil. Öyle olmadığını yine hayat kendi kendine doğal işleyişinde gösteriyor aslında.

Bu yılın Mart ayında hayatımda derin bir kopuş yaşadım. Yaşamıma ve geleceğime dair tüm kurgularım, planlarım, hayallerim tepetaklak oldu. BEN tepetaklak oldum. Bana dair ne varsa, sallanmadık tek bir tuğla kalmadı. Deprem tek bir alandaydı ilk etapta ama etkileri yaşamımın her santimine işledi. İlk başta çok zordu, çok acılı, gözyaşılı, çok yıpratıcı ama işte bunlar nedeniyle bir o kadar da öğreticiydi. Yaşamımda bu dönem kadar kendimi tanıdığım başka bir dönem hiç yaşamadım. Bu tanışma hali bedenimden bakışlarıma, konuşmamdan duruşuma, çevremdeki insanlarla özellikle de ailemle ilişkimden yaşama bağlılığıma kadar her şeyimi değiştirdi. Eskiden güçlü görünme oyunu oynarken şimdi gerçekten güçlü olduğumu gördüm. Ve o gücü dürbünüm yaparak kendi içimi santim santim dolaştım. "Ne istiyorsun Zeren? Hayatta ne olarak yaşamak, ne yaparak mutlu olmak istiyorsun? Kendini gerçekten ait hissedebileceğin ortam, yer, duruş neresi?". Bu ve bunun gibi onlarca sorunun cevabı beni uzun bir dinleme anlama süreci sonucunda tek bir alana çıkardı. Ben ellerimle çalışmak, ellerimle üretmek istiyordum; üretirken yaratıcılığımı kullanmak, bir adım sonrasının bilinmezliğiyle heyecanlanmak istiyordum. Ve sonuç olarak galiba ben profesyonel olarak mutfakta olmak istiyordum!

Haziran ayıydı bunu anlayabildiğimde. Öncesinde çok fazla başka duraklarda dolaşmış ama bir türlü o iç huzuruna, "tamam, bu benim için doğru karar" hükmüne varamamıştım. Bir süre doktora yapmayı düşünmüş, ama doktora fikrinin kulağa fiyakalı gelişi kadar ruhuma gelmediğini anladığımda, anında vazgeçmiştim bu fikirden de. Uzunca bir süre ne yapmak üzere olacağını önemsemeden "buralardan gitmek istiyorum, yurt dışına gideceğim" fikrinin peşinde debelenmiş, ama sonuç olarak amaçsızlığın çukurundan çıkamadığım için o fikir de köksüz kalmıştı. Bana önce var olduğumu hissettirecek, mutluyum dedirtecek bir amaç lazımdı. Hayatımın bana yıllardır çok açık bir şekilde sunduğu şeyi anlamam, farkedip cesaretle söylemem için böylesi sıkıntılar yaşamam, başka yollara sapmam, aslında hiç olmadığım şeylerde kendimi aramam gerekti ilk zamanlarda. Ama sonunda kendi gerçeğimi anlayıp kararımı verdiğimde çok rahatlamış, mutlu ve huzurluydum.

Bazen bir şey doğruysa hayat, düzeninde hiç bir engelle karşılaşmadan ilerler, akar gider. Kararımı kendi kendime verip cesaretle yola koyulduğumda önüme pek çok engelin çıkabileceğini düşünmüştüm ve bu nedenle de her birine ne şekilde tepki geliştirebileceğimi bile hesaplamıştım. Ama ne ilginçtir ki hiç biriyle karşılaşmadım. Her şey su gibi aktı. Sanki bütün evren, bunca yıl sonra yolumu böylesi değiştirmek üzere aldığım kararı elbirliğiyle destekledi, onayladı, beni engelsiz bir şekilde yoluma sokuverdi.

Mutfak sanatlarıyla ilgilenmeye, bu konuda bir eğitim almaya karar verdiğimde hiç düşünmeden yolumu yurt dışına çevirdim. Nasıl bir önyargıysa Türkiye'de bu konuda yeterli bir eğitim alamacağımı düşündüm. İtalyancam olmamasına rağmen delicesine İtalya'ya gitme ve İtalyanca öğrenme isteğim nedeniyle İtalya'daki bütün mutfak sanatları okullarını araştırdım. Avustralya'ya, Amerika'ya, kıta Avrupa'sına kadar pek çok ülkenin eğitimlerini, koşullarını, maliyetlerini araştırdım, ufak çapta bir danışman bilgisine sahip oldum:) Ve bu arada İtalya Parma'daki en ünlü okullardan biri olan Alma, beni kendi ülkemdeki bir okulla tanıştırdı. Nasıl dolambaçlı bir yol izlemiş olduğum ve kendi ülkemdeki bir okulla kulağını tersten göstermeye çalışan biri misali yurt dışından bir okul sayesinde tanışmış olmam ayrı bir komedi tabi.

Uzun lafın kısası izlediğim bu dolambaçlı yol, sonunda beni Mutfak Sanatları Akademisi'yle tanıştırdı. Sayfalarını incelediğim ve tanıtım filmlerini izlediğim an, bir sonraki eğitim döneminde orda olacağımı biliyordum. Çok etkilenmiştim ilk anda bile. Sonraki gidişlerim, tanışma toplantıları, oryantasyonlar bu ilk hissiyatımı her defasında körükledi, zerre azaltmadı. Türkiye'de böyle profesyonel ve uluslararası diploma sahibi olabileceğin bir okulun olduğunu bilmemeyi kendi cahilliğim olarak mı görmeliyim bilemiyorum ama Mutfak Sanatları Akademisi'ne (MSA) her girişimde kendimi böylesine profesyonel bir yerde olmaktan ötürü müthiş gururlu hissediyorum.

Ve bugün... 20 Eylül 2010. 20 sayısı hayatımda önemli bir sayı oldu benim. Yıllar önce sıcak bir yaz ayının 20'sinde güzel bir başlangıca adım atmıştım ve ardından gelen yıllarım o başlangıcın bana getirdiği yüzlerce güzellikle dolu, mutlulukla geçti. Şimdi bu sefer en sevdiğim ayın yani Eylül'ün 20'sinde, muhtemelen bundan sonraki hayatımın merkezini oluşturacak bir işe, yeni bir başlangıca adım attım. Beklemekle geçen bunca ay boyunca çok heyecanlıydım, bugünü yaşadıktan sonra şimdi daha da çok heyecanlıyım. Çünkü okulun kapısından her girişimde kendimi olmak istediğim yerde hissediyorum ve bu müthiş bir duygu.

Bugün ilk ders, iki hafta boyunca sürecek teori dersleri için sıraya ilk oturuş, yıllar sonra tıpkı okulda olduğu gibi yeniden yoklama kağıdına imza atmak... Dün gece, aynı doğum gününü paylaştığım çok sevdiğim bir arkadaşım, hayatının bu yeni dönemi hayırlı olsun demek için telefon ettiğinde "kendimi yılları geri döndürmüş gibi hissediyorum" dedim. "Tekrar okula dönmek, öğrenci olmak, biraz şekil değiştirmiş olsa da yine formaların, önlüklerin, gerekli malzemelerin peşinden koşmak... Ben ileriye değil, geriye gidiyorum haberin olsun". Epeyce bir gülüştük bunun üzerine ama gerçekten öyle gibi sanki:)

Şimdi sekiz aylık bir eğitim dönemi var önümde ki bunun son 3,5 ayı staj olarak geçecek. Sonrasındaysa iki zorlu sınav...

Sabah okula giderken aylar evvel ayrıldığım işime giderken geçtiğim yollardan geçtim yeniden. Aynı kaldırımlar, aynı cadde, insanlar belki birebirde ayrı ama yarattıkları kalabalık açısından aynı, aynı kafeler, aynı simit sarayı, aynı çorapçı... Peki ya ben? Ne beden olarak aynıydım o yolları yürüyen, ne ruh, ne de zihin olarak... "Ne çok şey değişti Zeren hayatında" cümlesini kurarken içimden, etrafımdaki aynılığa bakmak çok garipti.

Değişimler güzel ama bedelsiz olmuyor. Benim de bedellerim oldu, hala da var. Böylesine radikal bir yol değişikliğinin maddi manevi zorlukları, gerçekleşmesini çok istediğim bazı isteklerimi bir kez daha ertelemek zorunda kalmam vs pek çok şey söylenebilir ama şunu çok iyi anladım ki gerçekten içinize sinirek seçilmiş bir yolsa gidilen her şeye katlanılabiliyor.

Artık bir MSA öğrencisiyim. Hayatımın bu çok önemli başlangıcının ilk gününde yazmak istedim bu yazıyı. İleride dönüp baktığımda yazının başlığında 20 Eylül 2010 tarihini görmek ve bu başlangıcı yeniden hissetmek için... İçimde aylar boyu sürekli artan bu heyecanı çok sevdim ben:) Heyecanlarımız hiç bitmesin!