Bir nefes İstanbul...

Zemberekkuşu'nun Güncesi'nin baş kahramanı Toru Okada iş yerinden arkadaş olduğu bir kadınla onun evinde sohbet etmektedir:

"...Saatime baktım: on biri geçiyordu. Bu sohbeti noktalamanın bir yolunu bulmak zorundaydım. Ama daha ağzımı açmaya fırsat bulamadan, birdenbire kendisini kollarıma almamı istedi.

- Ama neden? diye sordum, şaşırmıştım.

- Pillerimi doldurmak için. Yeterince elektiriğim yok, epeydir uyuyamaz oldum. Biraz uyuyup uyanıyorum, sonra da bir daha uyku tutmuyor. Böyle durumlarda birinin bana yeniden enerji yüklemesine ihtiyacım oluyor. Yoksa uzun süre yaşayamam..."

Ben Murakami'yle tanışmam, en azından yazdıkları haricinde. Zamanında karşısına geçip kendimi bir bir, satır satır anlatmışlığım da yoktur. Hatta dünya üzerinde hiç aynı coğrafya üzerinde bulunduk mu, ondan bile çok şüpheliyim. E o zaman nasıl oluyor da "aynı ben" diyeceğim bir açıklıkta zaman zaman oluşan ruh hallerimi satırlara sanki benmişim gibi böylesine bire bir dökebiliyor? İnsan olmanın ortak paydası da bu olsa gerek. Ne duygular, ne ruh halleri... Aslında hiç biri kişisel değil, biz çoğunlukla öyle sansak da.

Demek ben zaman zaman "sanırım pilim bitti, elektriğim yok, bana biraz sarılır mısın" diye anneme, sevgilime, arkadaşıma söylenip dururken dünya üzerinde başka birileri daha aynı cümleleri kuruyor. En azından bir yazar, romanının bir kahramanına bu cümleleri kurduracak denli bu ruh halinin hissettirdiklerini bire bir anlıyor, yaşıyor.

Romanın 127. sayfasında geçen bu cümleleri okuyalı uzun zaman olmamışken pil/elektrik/şarj üçgeninde bir dolum gerçekleştirmek üzere bugün şarja taktım kendimi. Bilmeden oldu ama oldu. Kuzen tayfasının en kıdemli ve sevgili üyesini kolumuza takıp Beylerbeyi sahile, ordan da yürüye yüreye Çengelköy'e vardık. Beylerbeyi'nde çay/simit/boğaz/güneş/ışıltı/temiz hava çeşitlemesiyle daha buluşmadan dolmuştan adımımı atar atmaz "evet, tamam" dedim "benim ihtiyacım olan buymuş!".

Geçen günlerdeki Arnavutköy, Ortaköy ziyaretlerim, Arnavutköy'deki yaşanmış eski aşkların hikayesini bizzat o aşkların kahramanı olan bir insandan dinleyişim, Dubaracı Sokak'ı ziyaretimiz, o sokakta yaşanmış bir çilek reçeli hikayesiyle yeniden hüzünlenişimiz, sonra Arnavutköy Taksiarhi Kilisesi'nin önünden yavaş yavaş tekrar sahile varışımız, sahilde bir bankın üzerinde giden aşklar üzerine yakılmış bir ağıt, sonra Ortaköy'de çok sevgili iki dostla aylar sonra yeniden buluşmak, kah anlatmak, kah dinlemek, kah güneşin ışıltısından büyülenmek...

Ve bugün Beylerbeyi'nden karşı yakayı Ortaköy'ü, Bebek'i, Arnavutköy'ü seyrederken bu sefer İstanbul kollarını açtı, sım sıkı sarıldı bana. Arkadaşım, annem, sevgilim gibi...