Unutmak ne zor bir kelime...

"Epeyce yaşlanmış olduğum bir dönemde bir gün, herkese açık bir yerin giriş bölümünde bir adam yaklaştı yanıma. Kendini tanıttı, sonra da: 'Öteden beri tanırım sizi' dedi. 'Herkes gençliğinizde çok güzel olduğunuzu söylüyor, bense şimdi sizi gençliğinizdekinden daha güzel bulduğumu söylemek için geldim, gençlik yüzünüzü bu şimdiki, bu harap yüzünüz kadar beğenmezdim.'" cümleleriyle başlar Marguerite Duras'ın meşhur Sevgili romanı.

Yaşlanmış, yüzü kırışıklıklar ve yılların pek çok iziyle dolmuş bir kadına bundan daha güzel, bundan daha vurucu sözler edilebilir mi bilemiyorum. Böylesi bir yüz gördüğümde hemen aklıma bu satırlar düşüverir.

Geçenlerde Sarah Polley imzalı "Away From Her" filmini izlerken yine bu cümleleri aklıma düşüren bir kadın oldu. Filmin başladığı ilk saniyeden son sahneye kadar o kadın kaplıyordu ekranı. Fazlasıyla asil ve saygı uyandıran bir güzelliği vardı. Ve evet dedim, bu kadın hiç bir zaman, gençliğinde bile hiç şimdi olduğu kadar güzel olmadı.

Bahsettiğim kadın yılların aktrisi Julie Christie. Harika bir film, harika bir kadın ve yine hakkını teslim etmek gerek ki harika da bir adam izledim. Diğer başrol Gordon Pinsent de etkileyicilikte Julie Christie'den pek aşağı kalmıyordu.

Tüm inişlerine çıkışlarına rağmen kırk yıl boyunca sevgi ve bağlılık dolu bir evlilik yürüttüğünüz eşinizin, bir gün alzheimer olmasıyla sizi unutmaya başladığına şahit olursanız neler hissederseniz? Üstelik sizi unutmakla kalmaz ve kaldığı klinikteki bir başka alzheimerlı hastaya ilgi duymaya başlarsa?

Kabullenmesi oldukça zor ve çetrefilli bir konu üzerinden ilerliyor film. Ama sanırım en büyük başarısı ajitasyondan zerre yoksun bir duygusallıkta ilerleyebilmesi ve hem bir alzheimer hastasının hem de onun yaşadığı süreçleri izlemek zorunda olan bir eşin hissiyatını eşit ölçüde hissettirebilmesi. Doğrusu onca yıldır sevdiği kadının, tamamen çocuklaşarak ve kendisiyle yaşadığı tüm o aşkı unutarak başka bir adamla yakınlaşmasını izleyen Grant karakterinin buhranları ve kendi hayatını sorguladığı sahneler sanırım aklımdan hiç çıkmayacak.

Unutmak üzerine fazlasıyla düşündüğüm bir dönemde onca filmin arasından elimin buna gitmesi de yine bu filme dair düşebileceğim kısacık bir anekdot. Sürekli unutmak istediğimi söylerken böylesine bir film izlemek aslında istediğim şeyin unutmak olmadığını gösterdi bana. Yanlış bir cümle kuruyordum yine evrene karşı. O nedenle de istediğim gerçekleşmiyordu. Unutmak değil, sadece hatırlamanın acı vermemesini istiyordum, hoş bir tebessümle hatırlanacak günlerin gelmesini...

Enerjimin bana doğru rehberlik edecek filmleri ve kitapları çekiyor olması da ayrı bir güzellik. Ve şimdilerde belleğimin derinlerine, hayatımın merkezine inmek için derin ve kupkuru bir kuyu arıyorum. Bu kuyunun dibine inecek, dünyadaki tüm dışsal etkilerden soyutlanıp kendimi kurcalayacağım biraz. Hayatımın zembereğini yeniden kuracağım. Bu ne saçmalık demeyin sakın! Fikir tabi ki yine Murakami'den çıktı. Fikir babam, yaşam koçum olarak seçtim kendisini:) Hem Taru Okada yaptıysa ben de yaparım!:)