Bir aşçı adayının günlüğünden...

"Heyhat, camlar tıpır tıpır yağmuru anlatıp durmakta..."

Bu günlerde okuduğum Gece Güzelliği'nde çizdiğim onlarca satırdan biri. Bu yazıyı yazarken karşımdaki manzara tam da böyle bir şey. Penceremden sicim gibi iniyor semânın gözyaşları. Ama bugün gökyüzü sanki mutluluktan ağlıyor, zira işaret olarak üzerimize bir de kocaman bir gökkuşağı gönderiverdi:)

Bu sefer ıslanmaktan son anda kurtuldum. Halime acımış olsa gerek ki yağmur tanrıları, eve girmemi beklediler gözyaşlarını akıtmak için. "Halime acımış olsalar gerek ki" diyorum çünkü gerçekten bitap haldeyim. Hayatımda yorgunluk ne demek sanki gerçekten ilk kez öğreniyorum:)

Öncelikle kendimi ev-okul arasındaki güzergahta gidip gelirken bohçacı kadınlar gibi hissediyorum. Her yanımdan çanta ve türevleri şeklinde bir şeyler sarkıyor. Omzumda uzun askılı, içinde not defterlerimin, okuduğum kitabın, kalemlerin ve kişisel bir takım eşyalarımın bulunduğu bir çanta; sırtımda aşçı ceketi, önlüğü, şapkası, terlikleri, çorapları ve torşonlarının bulunduğu bir sırt çantası; elimde ince uzun bir bıçak seti çantası ve yine elimde okul sonrası gittiğim spor salonu için bir çanta... Yazması bile zor geldi, siz bir de bunları taşımasını düşünün:)

Sabahları güne 5.30'da son derece enerjik ve zinde başlıyorum. Bütün bu çantaları sağıma, soluma, her yanıma takıp Maslak yollarında kalabalıkları yara yara giderken de son derece dinç ve seke seke bir durum içerisindeyim aslında. Ama bir dönüş yolu var ki onu hiç sormayın. Her şey geliş ve gidiş arasında geçen o beş saatlik zaman dilimi içinde oluyor. Nasıl mı? Anlatayım...

Önce üstümüzü başımızı değiştirip dıştan bakan herkesin "aha işte bir aşçı" diyeceği kıvamda giyiniyoruz. Jilet gibi pürüzsüz, ütülü ve bembeyaz ceketlerimiz, önlüklerimiz... Bu kıvama girdikten sonra ilk iş, mutfakların önünde tek sıraya geçmek! Şefler tarafından sıkı bir hijyen kontrolüne tutuluyoruz. Askerlik yapan erkeklerin ikinci kez geçtikleri, biz kadınlarınsa muhtemelen ilk kez karşılaştığımız bir tırnak ve üst baş kontrolü... Maksat elbette ki hijyen durumumuzun mutfakta çalışmaya elverişli olup olmadığını görmek, hiç birimizin itirazı yok.

Sonra koşar adım mutfaklara dağılıyoruz. Herkes mutfaktaki yerini alıyor, günlük ekipmanlar tezgahlara çıkıyor, ocaklar yakılıyor, bıçaklar setten çıkarılıp tezgaha yerleşiyor. İşte tam bu noktadan sonra geçen 4-5 saati anlatmam çok zor. Bir saniye bile durmadan, karınca misali bir o yana bir bu yana koşturarak, bir yandan şefin dediklerini harfiyen yapıp bir yandan bulaşıkları yıkayarak (tezgahta fazladan bulaşık durursa fena paylanırsınız, ona göre:)), sanki dışarıda yapacağınız yemeği bekleyen bir misafir(müşteri) varmışçasına pratik, hızlı ve itinalı olmaya çalışarak dört dönüyoruz mutfağın içinde.

Profesyonel mutfaklarda pişen her yemek o kadar itinalı, detaylı ve farklı ki, işin içine girmeden bu kadar olacağını tahmin etmezdim. Örneğin bir mercimek çorbası yaptık dün, evlerimizde kış boyu sürekli pişen çorbayla çok farklı, çünkü detayları çok fazla. Detaylar bu kadar artıp gereken zaman kısa olunca ama bir de sonucun mükemmel olması gerekince elinizin ayarını bu denklemin içine uydurmak zaman ve tecrübe istiyor. Sürekli mutfakta olmak, her gün bu temponun içinde olmak, ister istemez o tecrübeyi getiriyor aslında. Mutfağa gireli sadece 2.5 hafta olmasına rağmen elimin son derece hızlandığını hissediyorum örneğin. Her şeyin kusursuz güzellikte, lezzette, temizlikte ve görünümde olması gerekiyor ve bunların hepsinin aynı anda olması gerekiyor. Yemekleri yapayım, ortalığı sonradan temizlerim yok, anında yersiniz fırçayı:)

O günkü bütün reçeteleri tamamlayıp yemekler bittiğinde hep birlikte bir son temizlik yapılıyor ki mutfakta, bu işin sonunda ben bir de uluslararası temizlik ve hijyen diploması almayı da talep ediyorum:) Yerler, tezgahlar, ocaklar siliniyor, ekipmanlar tek bir damla dahi kalmayacak şekilde kurulanıp yerine kaldırılıyor. Mutfaktan çıktığımızda geriye bakınca yarım saat öncesine kadar o mutfakta 25 kişinin her birinin 3-4 çeşit yemek çıkardığına kimse inanmaz.

İşte bütün bunların sonunda benim, o yazının başında yazdığım çantaları yeniden yüklenip yollara düşecek halim kalmıyor. Sadece benim değil, hiç birimizin. Okula enerjik, seke seke giren ben, omuzlarım çantaların yükünden çökmüş, adımlarım kaplumbağa misali yavaşlamış çıkıyorum:) Sonra bir de pilim spor yaparken tavan yapıyor. Ama ordan çıkarkenki halimi hiç anlatmayayım artık:)

İşte eve bu halde girdim bugün. Yağmur tanrıları bana acımış olmalı demem de bundandır. Eğer 5 dakika önce yağmaya başlasaydı, yorgunluktan bitmiş olan ben kollarımdaki ve sırtımdaki bütün çantaları sokak ortasında yere atar, kendim de bir güzel yere bağdaş kurar iflas ederdim artık sanırım:)

Bütün bunları yazdım, şikayetçi miyim sandınız? Asla! Çok mutluyum ben:)

Bir de öyle güzel keyif anları yarattım ki kendime bu temponun içinde. Örneğin metrobüsten 6.45 gibi indikten sonra metroyla okula geçmeden önce Mecidiyeköy'de kendime bir kahvaltı molası verdiriyorum. Evde hazırlamış olduğum tostumun yanına bir de çay alıp bir saate yakın kitap okuma molası... Nasıl iyi hissediyorum kendimi. Sanki bütün gün ihtiyacım olan enerji için pilimi o bir saatte dolduruyorum. Kelimelerin, hikayelerin gücüyle motive oluyorum.

Bir de akşamları... Bütün bu yorgunluk sonrası bir banyodan sonra oturmak yok mu? Anlatılmaz bir keyif... Tıpkı şu an olduğum gibi... Bu yorgunluk üzerine bir keyif çayı, mis gibi tomurcuk kokulu... Böğürtlen aromalı bir tütsü... Benim kelimelerim bitince, Onur Caymaz'ın kelimeleri başlayacak şimdi. Gece Güzelliği'nde öyle güzel anlatmış ki hayatı... Kitap bitince hakkında yazacağım. Ama önce anlatacağı şeyleri son satırına kadar dinlemem lazım:)