WALL-E ile Çocuklar Kadar Şen...

Geçen cuma üçlü bir sinema zirvesi yapıldı. Her biri birbirinden şahsına münhasır üç arkadaş, İstiklal Caddesi'nin girişinde buluşup tatilin şişirdiği 'extra-large' kalabalığı yara yara sinemaya doğru ilerlemeyi zayiat vermeden başarabildi.

Gidilecek film, en küçüklerinin tercihiydi. Aylar öncesinden fragmanlarını izleye izleye geleceği günü iple çekmiş, üç arkadaşın ikincisine, beraber gidileceğine dair rezervasyonunu çoktan yaptırmıştı bile. Üçüncü ve son arkadaş mı? O kadroya sonradan dahil oldu. Hem sinema hem de arkadaşlık kadrosuna:)

Evet, bendeniz bu satırların yazarı, yazarın bir önceki yazıda eşim/dostum/sevgilim/hayalim diye bahsettiği o Sevgili veeeee kadronun en önemli ve fiyakalı üyesi, sevgilinin biricik yeğeni Arman, bu yılın en iyi filmlerinden biri olduğunu düşündüğüm Pixar'ın son animasyon şaheseri Wall-E'ye gittik. Lafı hiç uzatmadan, evelemeden gevelemeden söyleyeceğim şu: çocukları olanlar çocuklarıyla birlikte muhakkak izlesin; çocuğu olmayıp da çevresinde birlikte izleyebilecekleri çocuk tanıdıkları olanlar muhakkak izlesin; ne çocuğu ne de çocuk tanıdığı olanlar, onlar da muhakkak izlesin! Kısacası cümleten hep birlikte izleyelim bu filmi. Hatta okullarda ders olarak gösterilmeli bu film diyeceğim, abarttığımı sanacaksınız. Ama hayır, inanın bana hayır, abartmıyorum.

Açık konuşmak gerekirse filme girmeden evvel şirin robot Wall-E'nin bu kadar önemli bir hikayesi olduğunu bilmiyordum. Ve Armancım bizi götürmeye öncülük etmeseydi muhtemelen izlemeyecek ve çok şey kaçırmış olacaktım.

Wall-E dünyayı temizlemekle görevlendirilmiş şirin mi şirin bir robot. Dünyayı neden mi temizliyor? Biz insanların geride bıraktığımız pisliklerden. Evet, film bugünden 700 yıl sonrasında geçiyor. İnsanlık, artık dünya yaşanmaz derecede pis bir hale geldiği için (ne havası hava, ne suyu su, ne de toprağı toprak, tek bir bitki bile yetişmiyor) her türlü lükse sahip olarak inşa ettikleri uzay gemilerine binerek dünyayı terk etmiş. Geriye de, bir umut, dünyayı temizlerler de yeniden yaşanabilecek hale gelir diye Wall-E gibi robotlar bırakmış. Ama Wall-E de bu robotların çalışır vaziyette olan sonuncusu. Çöp toplamanın haricinde geriye kalan zamanlarını, evi haline getirip kendince süslediği bir yıkıntının içinde neşeli müzikal Hello Dolly'yi izleyip, bir gün oradaki aşka benzer bir aşk yaşamayı ümit ederek geçiriyor. Derken günlerden bir gün uzaydan gönderilen bir uzay gemisinin içinden, dünyada yeniden can bulan bir yaşam belirtisi var mı diye araştırmak üzere başka bir robot inince Wall-E'miz aradığı aşkın diğer kahramanına da kavuşmuş oluyor.

Peki, bu kadar izleyin, izleyin diye dövündüğün film bundan mı ibaret diyeceksiniz belki. Hayır! Aslında inanın film bundan sonra başlıyor. Filmin, ilk yarısının sessiz ama son derece şirin anlatımına tezat bir ikinci bölümü var ki, gittikçe daha çok makinelere, bilgisayarlara mahkum edilen insanoğlunun geleceğinin neye benzeyeceği, tam da çocuklara has o masum gerçekçilikle çıkıveriyor karşınıza. Hani çocuklar çok hesapsız kitapsızdır ya, biz büyükler gibi söyleyeceklerini, hareketlerini önceden tartmadan pırıl pırıl bir masumiyetle söyleyiverirler birdenbire. Ama bizim için bazen o gerçekliği o denli açıklıkla duymak çok sarsıcı olabilir. Hiç bir yetişkin, bize belki o şekilde ifade etmeyeceğinden o 'gerçeği', böylesi sarsılma ihtimalimiz yoktur hiç. Bunu ancak bir çocuk yapabilir. İşte bu film de öylesi gerçeklerle 'çocuk çocuk' sarsıyor sizi. Daha fazla bir şey söyleyerek ikinci yarının o süprizlerini süpriz olmaktan çıkarmak istemiyorum.

Son yıllarda çocukları sinemaya çekebilmek için birbirinden güzel çok fazla animasyon film geliyor sinemalarımıza. Bundan, bir yanı çocuk kalmış ben de büyük keyif duyuyorum. Ama Wall-E'yi o 'en iyiler' kategorisine çoktan yerleştirdim bile.

Armancım da çok memnun ayrıldı filmden. Üçlü ekibimizden memnun, önümüzdeki günlerde de bu sinema keyfini tekrarlamaya karar verdik. Sinema sonrası üçlüyü beşli yapıp anne ve babayı da kattık aramıza:) Onlar da hallerinden memnun, birkaç saatliğine de olsa karı koca başbaşa Beyoğlu'nun keyfini çıkarmış olmanın mutluluğuyla katıldılar aramıza. Velhasıl, bu keyifler kaçmaz, önümüz kış, daha çoook başka başka filmlerde buluşmak üzere:)