Mürekkep & Dolmakalem...

Edebi ve ebedi aşk... Tereyağ ile bal gibi ya da çayla şeker... Koşulsuz tamamlayıcı... Ayrı ayrı yazılsa da sanki tek bir kelime...

İki gün önce yolumun düştüğü bir mağazada bu dolmakalem/mürekkep takımlarına gözüm ilişince kafamdan geçen ilk düşüncelerdi bunlar.

Dolmakalemin bir karakter olduğunu, taşıdığı kişinin özelliklerini yansıttığını ilk dedemden öğrendim ben. Neredeyse tam on yıldır bizlerle birlikte olmayan dedemden... Bir avukat olarak işindeki resmi, mesafeli, ciddi duruşunu yansıtan gri tonlarında bir dolmakalemi, sağ elinin orta parmağında da hiç eksilmeyen bir mürekkep lekesi olduğunu hatırlıyorum.

Tıpkı yıllar evvel daktilosuyla ilgili yazdığım gibi dolmakalemleri de onun için son derece müstesna, kıymetli, hele de öyle burnunu ona yasaklanan şeylere sokmaya meraklı evin ufak veledinin kurcalamasına izin vermeyeceği kadar özeldi. Peki çocuk dediğin yasak dinler mi? Dinlemez! Bir keresinde gizli gizli ele geçirdiğim kalemin neden yazmadığını bir türlü çözemeyince sinir olup orasını burasını kurcaladığımı ve mürekkebini patlatıp yüzüm gözüm, üstüm başım her yanımı mürekkep yaptığımı hatırlıyorum. Bir insan yaramazlık yaptığını ancak bu kadar ele verebilir, artık oynamıyordum desem ne fayda:)

Evin her yanını kitaplarla dolduran dedem, daktilosu olan dedem, özel kutularında itinayla sakladığı dolmakalemleri olan dedem... İçindeki yazı canavarıyla o zamanlar henüz yakından tanışmamış olsa da en azından varlığını hisseden bendeniz, işte dedemin bu eşyalarını kurcalamaya, denemeye, nasıl çalıştığını çözmeye çok meraklıydım.

Yazmaya meraklıydı dedem. Çok konuşan, paylaşımcı bir insan değildi pek. O nedenle çocukluğumdan aklımda kalanlar sözlerinden çok, ona dair görüntüler. Şimdi yazarak rahatladığım, kendimi döktüğüm tüm defterlerim gibi onun da defterleri, kendini anlattığı satırları vardı.

Ben elyazısına da ilk onunla vuruldum. Ama nasıl bir yazı... Kelimelerin her biri kıvrıla kıvrıla şekil alıp sadece bir yazı olmaz, insanın bakışını anlamlandıran bir sanat eserine dönüşürdü. Sanki o kıymetli kıvrımlar öyle sırlar barındırırdı ki içinde, her görene de okunmak, anlaşılmak istemezdi. Zordu dedemin yazısını çözmek...

Ölümünden sanırım iki yıl önceydi bir albüm yapma sevdasına tutuldu dedem. Ama öyle böyle değil. Pek fazla irtibatta olunmayan ailenin uzak akrabalarından bile resimler, anılar istedi. Detaylı bir soyağacı çıkardı. Ve kendisinden bir nesil önceden başlayarak her bireye, her çekirdek aileye en az birer sayfa ayırarak kocaman bir albüm yaptı. Öyle ki sadece olanları değil, henüz olmayanları bile ekledi albüme. Yani biz torunlarının eşleri, çocukları, torunları için bile sayfalar ayırdı:) Albümün başınaysa o muhteşem yazısıyla ailenin tarihini, başından geçenleri, kendi anılarını yazdı.

Ve bu içindekilerin yaşanması yıllar, hazırlaması ise büyük emek istemiş olan albüm bittiğinde çağırdı beni yanına. Hatıraya, anılara, yazıya tutkun romantik ruhlu torununun karakterini bildiğinden "bak, bu albümü sana emanet ediyorum" dedi. "Bu zamana kadar olanları ben tamamladım, ama bundan sonrasına ömrüm vefa etmez. Ama sana, sizler için hazırladığım o sayfaları özenle doldurmanı emanet ediyorum". Canım, nasıl önemserdi böyle şeyleri:)

Ailenin yeni nesil kızları pek bir özgür çıktı dedecim! Henüz evlenen yok ama bilesin emanetin hala bende saklı:)

Bir mürekkep/dolmakalem ikilisinden böyle bir yolculuk yapıverdim. Yaşasaydı bunları alır, ona hediye ederdim. Şimdiyse birini seçip kendime armağan ediyorum!